Rozdział 3

Weszłam do pokoju i przymknęłam za sobą drzwi. Usiadłam na wielkim łóżku i zaczęłam podążać wzrokiem po pokoju. Podeszłam do okna i usiadłam na parapecie, wyciągając komórkę. 

Wysłałam wiadomość i kilka sekund po tym usłyszałam dźwięk towarzyszący dostaniu sms-a w pokoju obok. Byłam... zdziwiona, ale to przecież musiał być przypadek.

Uśmiechnęłam się, schowałam komórkę i wróciłam na łóżko.

- Wiem, że nie masz w czym spać... – odezwał się głos za mną, ja zerwałam się i spojrzałam na chłopaka stojącego w drzwiach – Nie bój się... Myślę, że ta koszulka będzie ok – powiedział z uśmiechem kładąc koszulkę na komodę obok.

Nie mogłam oderwać wzroku od jego nagiego torsu. Był w samych spodenkach.

- Tak. Dziękuję. – odpowiedziałam odwracając od niego wzrok i patrząc w podłogę.

Usłyszałam kroki podążające w moją stronę. Nie chciałam patrzeć na Nialla, czułam, że oblewam się rumieńcem. Chłopak kucnął przede mną, a moje podobieństwo do buraka się zwiększało.

- Ej... – wyszeptał dłonią podnosząc mój podbródek tak, żebym spojrzała mu w oczy – Co się dzieje?

Nie mogłam wydusić słowa, zamiast tego poruszyłam ramionami. Moje serce biło jak szalone, w głowie kłębiła się lawina myśli, a ja... pragnęłam dotknąć jego ust swoimi. Dlaczego ja aż tak tego pragnę?

Niall dłonią, którą wcześniej uniósł mój podbródek oparł się o moje kolano. Powoli się zbliżył i złożył pocałunek na moich ustach. Było ciepło... a nawet gorąco. Usiadł na łóżku nie przestając mnie całować i objął dłońmi moją twarz. Jedną ręką objęłam jego kark, a drugą położyłam na jego dłoń, która spoczywała na moim prawym policzku. Jednak nie trwało to długo.  Odsunęłam się tym samym kończąc pocałunek.

- Przepraszam.. – odsapną – Ja. Lepiej już pójdę. Słodkich snów.

- Słodkich snów. – odparłam.

Kiedy tylko zamkną za sobą drzwi, ja opadłam na łóżko jeszcze ciężko oddychając. Właśnie całowałam się z najprzystojniejszym chłopakiem w szkole!

Za kilka minut przebrałam się w koszulkę, którą Niall zostawił na komodzie, położyłam się na łóżko, które pachniało lawendowym płynem do płukania. Byłam bardzo zmęczona, więc momentalnie zasnęłam.

****

Obudziła mnie przyjemna melodia, grana na gitarze. Otworzyłam oczy i rozglądnęłam się dookoła. Czyli to nie był sen? Wyszłam spod kołdry, poprawiłam makijaż, przebrałam się i rozczesałam włosy szczotką leżącą w dołączonej do pokoju łazience. Cicho wyszłam z pokoju i zamknęłam drzwi po czym uświadomiłam sobie, że drzwi obok były uchylone. Brzdąkanie było teraz głośniejsze i wyraźniejsze, następnie usłyszałam pierwsze słowa piosenki:

„Your hand fits in mine like it's made just for me
But bear this in mind it was meant to be....” 

Oparłam się o półkę, która wisiała tuż przed wejściem do pokoju, aby móc do niego zaglądnąć. Ledwo jej dotknęłam, a ona upadła z hukiem zdradzając moje miejsce pobytu.

- Ann? – wymruczał Niall podchodząc do drzwi.

- Ja.. nie chciałam. – powiedziałam cicho.

- Kurwa! Matka mnie zajebie! Mogłabyś trochę uważać! – wykrzyczał Niall pokazując mi schody – Lepiej już idź.

Nie wiem czy możliwe było czuć się gorzej niż ja w tamtej chwili. Nie dość, że wykorzystałam jego gościnność, wczoraj na dobranoc obdarzył mnie perfekcyjnym pocałunkiem, a ja na pożegnanie rozpierdoliłam mu półkę. Dlaczego ja muszę być taką niezdarą?

Wybiegłam z domu Nialla i od razu skierowałam się w stronę domu. Po jakimś czasie stałam przed niewielkim, piętrowym domkiem z ogródkiem. Bałam się otwierać drzwi, ale udało mi się pokonać lęk. Wyjęłam z kieszeni klucz, ale drzwi ku mojemu zdziwieniu były otwarte. Weszłam do przedpokoju i ściągnęłam buty.

- Marta? To ty? – zapytał mężczyzna z kuchni – Nadal jej nie znaleźli, ja nie mogę się dodzwonić. – dodał – Marta?

Ojciec wyszedł z kuchni  i spojrzał na mnie.

- Ann! Gdzie ty się podziewałaś? Martwiłem się o ciebie... martwiliśmy się. – powiedział przytulając mnie.

- Byłam u Dani. Tato. Ja rozumiem... może i kochać Martę, ale nie możesz z nią być. Ona na ciebie nie zasługuje. – powiedziałam ze łzami w oczach, które mój ojciec momentalnie otarł.

- Nie przejmuj się tym kochanie. Wyznaczyłem termin rozwodu. – odparł – Wszystko mi powiedziała, streściła chyba wszystkie wasze kłótnie, ale opisała je tak jakie były. Nie miałaś większego udziału w żadnej z nich. – tłumaczył – Moje szczęście jest ważne, ale ja nie będę szczęśliwy jeśli ty również nie będziesz.

- Dziękuję. – wtuliłam się w jego ramię.

- Ale.. Rachel będzie musiała pomieszkać tu jeszcze chwilę. Bardzo ci to przeszkadza? – zapytał

- Nie... dam radę. – odparłam, w tym samym momencie drzwi otworzyły się, a zza nich wyłoniła się rudowłosa, wysoka i szczupła dziewczyna w butach od Gucciego, których tak bardzo jej zazdrościłam.

- O! Hej Ann. Jak spędziłaś noc? – zapytała podle Rachel.

- Wyśmienicie. – odparłam ostrym tonem.

- Możemy porozmawiać? – zapytała piskliwie – Chodź na górę.

- Jasne... – rzuciłam niepewne spojrzenie ojcu i ruszyłam za nią.

Weszłam do jej pokoju i usiadłam na krześle obrotowym w czasie gdy ona pindrzyła się przed lustrem.

- Jak wiesz... chodzę z zastępcą kapitana drużyny footballowej. – zaczęła.

- No i?

- Nie przerywaj! No właśnie i bardzo podoba mi się ktoś inny, dokładniej Niall Horan. Słyszałam, ze tą noc spędziłaś u niego i chcę się upewnić czy nie doszło do niczego co mogłoby mnie zaniepokoić.

- Jak możesz mnie o coś takiego podejrzewać? Posłuchaj. Rób sobie co chcesz. Pieprz się z kim chcesz, a mi to wisi i powiewa – powiedziałam – Tylko wątpię, żeby Niall był zainteresowany taką dziwką jak ty.

Wyszłam z jej pokoju zatrzaskując za sobą drzwi i wbiegłam do siebie.